chomik turecki

Cechy Ogólne

Chomik turecki zaliczany jest do chomików średnich. Jest on niewiele większy od chomika syryjskiego bo osiąga od 15 do 18 cm długości. Jego ogon jest niewielki, ma długość przeciętnie 1-2 cm, a dorosły osobnik waży do 230 gramów. Również z wyglądu zewnętrznego przypomina swojego dosyć bliskiego krewniaka. Najczęściej spotykane okazy mają ubarwienie jasnobrązowe na grzbiecie. Posiadają biały brzuszek oraz czarne pasy na szyi. Na obrzeżach brzucha widoczne ciemniejsze futro. Chomik turecki ma czarne oczy oraz duże uszy. Posiada duże torby policzkowe. Jest zwierzęciem kopiącym nory w ziemi, w naturze nie potrzebuje bieżącej wody. Natomiast w niewoli musi mieć dostarczoną świeżą wodę. Gryzoń ten porusza się wolniej niż chomik syryjski. Jest zwierzęciem nocnym podobnie jak większość Mesocricetus. Przeciętnie przeżywa do około trzech lat, choć spotykano starsze osobniki. Przeciętnie po dwóch latach przestaje dbać o futro i przybiera niechlujny wygląd.

Pochodzenie i występowanie

Uważa się, że chomik turecki został odkryty przez Nehringa w 1898 roku. Naukowiec złapał okazy podczas swojej podróży po Palestynie i Kaukazie. Chomika tureckiego spotkać można najczęściej na wschodnich granicach Turcji, jak również w okolicy Ankary. Następnie Polak Nadachowski odnalazł okazy M. brandti 90 km na południe od Ankary. Chomika tego znaleziono również na obszarze Centralnej Anatolii. Występuje również dosyć rzadko na terenie Rosji. Znaleźć go można również na terenie Armenii, Georgii oraz Azerbejdżanu. Badacze donoszą, iż widziano go na terenach północno-zachodniego Iranu, Izraelu, Iraku. Tereny wybierane na rewir tego gryzonia to przede wszystkim suche skaliste stepy oraz pola. Jego gniazda w wykopanych norach znajdowane są na wyżynach do 2800 m n.p.m. Unika zadrzewionych i zakrzewionych przestrzeni, wilgotnych podłoży jak również bagien.
Taksonomicznie uważany był początkowo za podgatunek chomika syryjskiego (Cobet, 1978). W latach siedemdziesiątych złapanych zostało kilka okazów M. brandti, na podstawie których określono, że zwierzęta świetnie nadają się do prowadzenia badań laboratoryjnych. Od tego czasu weszły do kanonu zwierząt laboratoryjnych razem z chomikiem syryjskim. W roku 1982 naukowcy stwierdzili, że chomik turecki nie jest spotykany w europejskiej faunie. Określono jednak, iż jest to oddzielny gatunek (dodany na listę gatunków w 1993 roku) na podstawie porównania morfologii oraz ilości chromosomów do chomika syryjskiego (u chomika syryjskiego są 44 chromosomy, a u M. brandti 42).
Jest dosyć rzadko spotykany w sklepach zoologicznych, ale spotyka się jego zastosowanie do badań naukowych w laboratoriach. Najłatwiej można go spotkać w sklepach zoologicznych w Stanach Zjednoczonych, natomiast w Europie jest prawie niedostępny.

Zachowanie

Jest chomikiem dosyć agresywnym, co nie zjednuje mu wielu zwolenników. Zachowuje się bardzo skrycie, nie wychodzi na światło dzienne. W niewoli przy świetle chowa się natychmiast do nory. W warunkach naturalnych wychodzi z rozgałęzionej, zawierającej wiele pomieszczeń nory tylko wtedy, gdy zapada zmrok.

Rozmnażanie

Chomiki tureckie rozmnażają się w dwóch okresach godowych: wiosennym i jesiennym. Samica ma ruję tylko wtedy, gdy długość dnia przekracza 15 godzin. W warunkach naturalnych, gdy zapadają w sen zimowy ich populacja nie powiększa się. W pary łączą się najczęściej w maju. Chomiki tureckie są najbardziej płodne w wieku jednego roku. Najmłodsza matka w dniu porodu miała 50 dni. Przeciętnie w wieku 7-8 tygodni samice są już dojrzałe płciowo i zdolne do rozrodu. Samce dojrzewają znacznie później, bo w wieku pięciu miesięcy. Ciąża trwa przeciętnie 14-15 dni, po której rodzi się aż do 13 chomików. Samica sama wychowuje młode, natomiast samiec się nimi nie interesuje. Młode usamodzielniają się mając trzy tygodnie.

Odżywianie

W naturze żywi się nasionami i trawami. W niewoli najczęściej karmiony jest owsem, jabłkami oraz specjalnym pokarmem dla zwierząt laboratoryjnych.

Hibernacja

Cechą charakterystyczną M. brandti jest hibernacja. Chomiki zapadają w sen zimowy przeciętnie na pięć do sześciu miesięcy (zazwyczaj od listopada do kwietnia). Zdarza się jednak, że przesypiają nawet 10 miesięcy. Zjawisto to jest zależne od warunków pogodowych w danym roku. Największe znaczenie ma tutaj temperatura oraz natężenie światła w ciągu dnia. Przed hibernacją chomiki nie przybierają na wadze, aby zrekompensować niedobory odżywcze podczas snu. Starsze osobniki już po kilku pierwszych tygodniach hibernacji znacznie tracą na wadze. Młodsze, jako że są odporniejsze i wytrzymalsze, swoją wagę utrzymują znacznie dłużej. Zdarzało się, iż nawet po roku utrzymywały swoją wagę, lub nawet ją zwiększały. W trakcie snu zimowego gryzoń robi sobie kilkudniowe przerwy trwające od 2 do 7 dni. Odstęp czasowy pomiędzy przerwami w śnie nie przekracza miesiąca.

Ochrona

Chomik turecki Mesocricetus brandti został wpisany do Czerwonej Księgi IUCN gatunków zagrożonych w 1996 roku.