chomik rumuński

Cechy Ogólny

Jest to chomik średni, osiągający rozmiary od 130 do 160 mm. Jego ogon jest bardzo krótki i prawie niewidoczny, ma przeciętną długość 13-20 mm. Górna część ciała jest szara z małymi, słabo zaznaczonymi czarniawymi wzorkami, lub paskiem pomiędzy uszami i na grzbiecie. Brzuch jest białawy, z wyjątkiem czarnych pasów na szyi i klatce piersiowej, którego obecności pozwala zaliczać go do bliskich krewnych rodzaju Mesocricetus. Na karku, ramionach oraz na bokach ciała pojawiają się czarne i żółte plamki.

Pochodzenie i występowanie

Mesocricetus newtoni znaleziony został przez A. Newtona w Bułgarii w drugiej połowie XIX wieku. Zaklasyfikowany jako oddzielny gatunek, oraz dokładniej opisany został przez Nehringa na przełomie XIX i XX wieku. Argyropulo (1933) zaakceptował chomika rumuńskiego jako nowy gatunek Mesocricetus, ale Ellerman oraz Morrison-Scott (1951) długo upierali się, że jest to tylko podgatunek chomika syryjskiego. Również bułgarscy i rumuńscy autorzy przez długi czas nie wiedzieli po której stronie się opowiedzieć. Dopiero w 1981 roku uznano, iż Mesocricetus newtoni jest samodzielnym gatunkiem. Stało się tak, ponieważ uwzględniono morfologiczne różnice do chomika syryjskiego, jak kolor, rozmiar i kształt czaszki i innych przyczaszkowych elementów. Różni się również liczbą chromosomów – u chomika syryjskiego mamy ich 44, natomiast u M. newtoni tylko 38. Ponadto wszelkie próby uzyskania w laboratorium płodnego potomstwa z połączenia chomika syryjskiego i rumuńskiego zakończyły się niepowodzeniem (co dodatkowo podkreśla różną liczbę chromosomów). W miejscowości Dobrudja znaleziono szczątki chomików rumuńskich pochodzących aż z pleistocenu.
Chomik rumuński należy do okazów występujących na Kaukazie, w małych ilościach w Bułgarii oraz Kaukazie. Najprawdopodobniej zmienia swoje tereny zamieszkania wraz ze zmienną aktywnością ludzi na danym obszarze. W Bułgarii zajmuje niskie terenu pomiędzy Danube i Górami Centralnymi, na wschód od Morza Czarnego. W Rumunii spotykany jest w okolicy Dobrudji. Znaleźć go można często na polach uprawnych lucerny oraz innych bylin oraz zbóż, na ugorach oraz na terenach przyległych do pasów lasów. Występuje również na suchych terenach trawiastych na wzgórzu Macin, na wysokości maksymalnie do 467m n.p.m. oraz na trawiastych pagórkach. Wzgórze Macin było początkowo zalesionym terenem, oczyszczonym pod koniec XIX wieku, a chomik rumuński pojawił się tam w piątej dekadzie XX wieku.

Zachowanie

Tak jak pozostałe chomiki średnie jest samotnikiem. Chomik rumuński buduje nory przeciętnie na głębokości 60-80 cm, ale mogą one sięgać nawet do 150 cm w głąb ziemi. Zależne jest to od temperatury zewnętrznej. Podobnie jak chomik turecki zapada w sen zimowy, ponieważ nie stwierdzono jego aktywności w miesiącach zimowych i wczesną wiosną. Przypuszcza się, iż hibernacja rozpoczyna się w listopadzie. Jeśli temperatura w zimie jest wystarczająco wysoka, chomik nie zapada w sen zimowy, lub przerywa go częściej. Hibernacja zależy również od innych warunków zewnętrznych oraz od populacji danego roku. Nory w roku, gdy urodziło się bardzo dużo młodych kopane były płytko, były za to bardzo długie, dlatego można było łatwiej zaobserwować aktywność tych zwierząt. W zimie gryzonie te muszą kopać głębsze nory, aby nie zamarznąć.

Rozmnażanie

Reprodukcja chomika rumuńskiego zaczyna się na przełomie kwietnia i maja, pomimo tego iż samica jest przez cały rok zdolna do rozrodu. Uzależnione jest to od warunków pogodowych oraz dostępnej ilości pożywienia dla niej oraz potomstwa. Zazwyczaj samice rodzą dwa lub trzy razy do roku. Młode samice osiągają dojrzałość płciową przeciętnie w 8-10 tygodniu. Ciąża trwa 16 do 18 dni. W miocie rodzi się przeciętnie od 2 do 10 młodych.
.

Odżywianie

Żywi się zazwyczaj tym, czym Mesocricetus auratus, zbożami, trawami oraz nasionami. Szczególnie przypadła mu do gustu lucerna. Je również owady oraz zioła.

Ochrona

Od 1991 roku chomik rumuński znajduje się na Czerwonej Liście IUCN gatunków zagrożonych wyginięciem.