chomik dżungarski

Cechy Ogólne
Znakiem charakterystycznym dla tego gatunku jest ciemna szeroka pręga biegnąca przez cały grzbiet. Kształt ciała chomika jest zaokrąglony. Patrząc od strony grzbietu czaszka wygląda jakby była prostokątna. Trzy tylnie poduszki stóp są ukryte, a trzy zewnętrzne pokryte futrem. Futro dziko żyjącego chomika w lecie jest ciemnoszare, posiada ciemniejsze miejsca na ciemieniu, barkach i bokach. Na bokach mogą występować białe plamy. Włosy na brzuchu są białe, sporadycznie zdarzają się także czarne. Chomik ten nie zapada w sen zimowy, więc również w zimie wychodzi na poszukiwania pokarmu. Ponieważ w rejonie występowania w zimie jest śnieg, chomik ten przybiera w tym okresie jaśniejszą barwę. Futro może się stać nawet białe. Zmiana ubarwienia futra na zimę pozwala chomikowi na lepsze dopasowanie się do otoczenia. Niektóre odmiany hodowlane są przez cały rok białe. Chomik dżungarski posiada bardzo krótki ogonek. Prawie go nie widać, gdy chomik siedzi. Samiec osiąga długość ciała równą 11, natomiast samica do około 8 cm. Ciężar ciała wynosi 30-55 gramów. Chomiki dżungarskie żyją od 1,5 do 3 lat, a rosną przez całe życie.
Typowe ubarwienia chomików dżungarskich:
Barwy podstawowe

• agouti (naturalna) – szarobrązowa na grzbiecie, brzuch jasnoszary lub biały; na bokach widoczne są charakterystyczne trzy łuki (linia pomiędzy jasnym i ciemnym futrem); pręga grzbietowa jest czarna
• saphir (szafirowy) – bardzo podobna do naturalnej, futro ma odcień szary wpadający w niebieski, a pręga grzbietowa jest ciemnoszara, również posiadająca niebieski odcień
• carmel – camel – caramel (wielbłądzi, karmelowy) – odcień zależy od barwy rodziców; młode są mocno karmelowe, ale z wiekiem stają się jaśniejsze; widoczna ciemniejsza pręga
• mandarin (pomarańczowy) – pomarańczowy na grzbiecie, ale z wiekiem brązowieje; widoczna ciemniejsza pręga

Wzory

• pearl (perłowy) – wzór ten pokrywa końcówkę włosa powodując białe lub prawie białe futerko (najczęściej przy agouti); odmiany carmel-pearl,mandarin-pearl z wiekiem bieleją
• merle (łaciaty) – powoduje jaśniejszy „kołnierzyk” za uszami
• umbrous (przyciemniany) – powoduje przyciemnienie barwy podstawowej
• imperial – powoduje biały brzuszek

Pochodzenie i występowanie

Chomik dżungarski występuje na wolności w Kazachstanie, Dżungarii (zwanej też Zungaria, Sungaria oraz Djungaria), Mandżurii oraz południowo zachodniej Syberii (stepy i tundra). Jest obecnie drugim co do popularności chomikiem hodowanym jako zwierzę domowe. Jest również często wykorzystywany w laboratoriach.
Gatunek ten jest jednym z najstarszych opisanych. Został opisany już w 1772 roku przez przyrodnika Petera Simona Pallasa. Nazwę otrzymały na cześć obszaru, na którym zostały znalezione – Dżungarii. Nazwa łacińska Phodopus została wprowadzona przez Millera w 1910 roku. Pochodzi od phodos dopełniacza greckiego φώς phos, czyli pęcherz, lub bąbel, oraz od greckiego πούς pous (stopa). Dosłowne tłumaczenie nazwy łacińskiej brzmi „pęcherzostopy chomik dżungarski”

Zachowanie dziko żyjących chomików dżungarskich

Chomik dżungarski buduje podziemne nory. Poszczególne komory mogą być o wiele metrów oddalone od siebie.
W czasie zimy chomik nie zasypia, jednakże obniża swoją temperaturę ciała, aby zużywać mniej energii. Czerpią energię także z zasobów tłuszczu w ciele, co powoduje, że mogą schudnąć do 15 gramów. W chłodniejszym okresie spotykane są zazwyczaj tylko samotne osobniki a grupy nie są w ogóle spotykane.

Rozmnażanie

U chomików karłowatych ruja nie odbywa się wyraźnie, powtarza się co 4-6 dni. Zaloty trwają krócej niż w przypadku syryjskich, ale mają podobny przebieg. Rozmnażają się przez cały rok, a samiczka rodzi od 3 do 7 razy w roku. Ciąża trwa 21 dni, a następnie rodzi się 4 do 7 młodych. Samica samotnie wychowuje młode, które rozwijają się tak jak syryjskie. Osiągają one dojrzałość płciową w wieku 1 lub 2 miesięcy. Chomiki dżungarskie rozmnażają się w naturze prawdopodobnie tylko w okresie letnim – w zimie nie stwierdzono nigdy u nich potomstwa.

Odżywianie

Podobnie jak chomik syryjski, dżungarski potrzebuje do prawidłowego rozwoju zarówno pokarm roślinny jak i zwierzęcy. Najważniejszym pożywieniem są trawy, zioła oraz owady. Dlatego obok ziaren i pokarmu podstawowego hodowcy muszą pamiętać o dostarczeniu im białka zwierzęcego, m.in. żywych lub suszonych owadów – w różnych stadiach rozwojowych. Chomikowi dżungarskiemu nie wolno podawać monosacharydów (cukrów prostych), ponieważ istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo zachorowania na cukrzycę. Je również ślimaki, warzywa i owoce.

Trzymanie chomika w domu

Chomiki dżungarskie są zwierzętami żyjącymi samotnie. W hodowli rzadko udaje się trzymać je razem. Przyjmuje się, że w około 20% przypadków udaje się je utrzymać w stadzie, lecz muszą to być osobniki jednej płci pochodzące z jednego miotu, i nigdy wcześniej nie rozdzielane – muszą przez cały czas czuć swój zapach na towarzyszach. Zapach ten ulatnia się w przeciągu kilku godzin, tak więc po nocnej ucieczce z klatki zwierzęta mogą się więcej nie rozpoznać. Nawet w ten sposób trzymane dżungary mogą zacząć atakować swoich pobratymców. Dochodzi do tego zazwyczaj po pierwszym roku życia. W takich sytuacjach chomiki walczą ze sobą i gryzą się. Jeśli wtedy zwierzęta nie zostaną rozdzielone, silniejszy osobnik zagryzie słabszego. Również w wieku od trzeciego do dziewiątego miesiąca może często dochodzić do walk, ponieważ chomiki są już dojrzałe płciowo i próbują oznaczać swój rewir. Parek nie należy pod żadnym pozorem trzymać razem, wiąże się to z ogromnym stresem i skróceniem życia.
Gatunek ten powinien mieć zapewnioną klatkę, terrarium lub akwarium o powierzchni 80 na 50 cm i wysokości 50 cm. Najlepiej jednak, gdy chomikom udostępnimy klatkę o powierzchni 0,8m². Aby dżungary miały możliwość swobodnego kopania, należy im zapewnić 8-10 cm ściółki. Kołowrotek powinien mieć minimum 20 cm średnicy. Chomik dżungarski potrzebuje dziennie minimalnie 30 minut wybiegu poza klatką.