chomik campbella

Cechy ogólne
Phodopus campbelli, czyli chomik Campbella zaliczany jest do chomików karłowatych. Mierzy on bowiem zaledwie od 8 do 10 cm (samce są większe niż samiczki), ważąc tym samym 23g. Jego jedwabiste, miękkie i krótkie futerko jest koloru płowożółtego od spodu, grzbiet zaś wraz z główką pokryty jest jasnoszaro brązowawym futrem. Przedstawiciele tego gatunku posiadają charakterystyczny czarny pas, biegnący od uszu, aż do ogonka oraz dość wyraźną granicę dzielącą górną i dolną część futerka – stworzoną poprzez linię wyraźnych, żółtych, bądź też beżowych fragmentów. Występujący na grzbiecie pas jest częstym powodem mylenia go przez osoby niedoświadczone z chomikiem Dżungarskim. Jednak zarówno wielkość, jak i zwężający się od połowy grzbietu pas oraz brak bocznych plamek dyskwalifikują go od tego błędnego porównania. Trzymane w niewoli chomiki Campbella nie zmieniają koloru futra w przeciwieństwie do występujących na stepach Chuisaya krewniaków, którzy to przystosowując się do panujących tam warunków mają odcień ciemnosiwy, ze znacznie krótszym pasem grzbietowym. Phodopus Campbelli żyją przeciętnie od 1,5 do 3 lat.

Pochodzenie i występowanie

Gatunek ten został odkryty w 1902 roku przez W.C. Campbella w Mongolii Wewnętrznej (Tuvi). Zamieszkuje on naturalne obszary stepów i pustyń Mongolii oraz północno-wschodnich Chin. Na takich terenach, mimo ciężkich warunków żyją dość liczne populacje tych zwierzątek. Przez wiele lat uważano, że gatunek ten jest jedną z dwóch ras geograficznych, do których zaliczano znanego nam i mylonego z nim chomika dżungarskiego (Phodopus sungorus). Nadana im wspólna nazwa również wskazuje o pozornych podobieństwach, pomiędzy tymi gatunkami. Phodos, czyli z greckiego pęcherz i pous – stopa określały taką samą zewnętrzną budowę stopek chomików, czyli wydatnych poduszek. Na tym jednak kończą się podobieństwa. Wykryte podczas badań laboratoryjnych inne parametry fizyczne (m.in. w morfologii chromosomów) oraz różnice w zachowaniu oddalając od siebie oba gatunki sprawiły, że każdy z nich dostał kolejny człon swojej nazwy, sungorus – od Dżungarii, oraz campbelli na cześć odkrywcy. Status oddzielnego gatunku Phodopus campbelli otrzymał w 1984 roku.

Zachowanie chomików Campbella

Chomiki Campbella należąc do rodziny chomikowatych są tym samym zwierzętami nocnymi. Budują one i zamieszkują ówcześnie utworzone systemy tuneli, gdzie pojedyncze nory składają się przeważnie z czterech do sześciu głównych korytarzy, połączonych ze sobą poziomo i pionowo. Gniazda budowane są na końcach tuneli z suchych materiałów (na które składają się m.in. trawy i pióra, służące jako izolacja) obok których urządzane zostają spiżarnie. Bardzo ciekawym zachowaniem ze strony tych zwierzątek jest możliwość sąsiedztwa z innymi gatunkami zwierząt mieszkających w norach. Dzieje się tak m.in. na płaskowyżu mongolskim, gdzie chomiki Campbella dzielą swe nory z powszechnie znanymi nam myszoskoczkami. Mimo wysokiej tolerancji wobec innych gatunków zwierząt w warunkach naturalnych, trzymane w niewoli chomiki są – samotnikami.

Rozmnażanie

W środowisku naturalnym chomiki te rozmnażają się tylko od 3 do 5 razy w roku, zaś trzymane w domach potrafią rozmnażać się przez cały rok. Okres, w którym powiększa się liczba osobników tego gatunku na wolności zależny jest od rejonu geograficznego, w którym to występują; tak więc rozpoczyna się on majem na obszarze Tuvii, Transbaikalii, i kończy drugą połową września, bądź też we wczesnym październiku na pozostałych obszarach. Na świat zwykle przychodzi od 1 do 12 małych chomików Campbella. Zaraz po urodzeniu młode chomiczki są całkowicie bezsilne i łyse, lecz mimo tego zarówno pazurki, jak i siekacze są już dobrze u nich rozwinięte. Młode odstawiane są przez matkę po 17 dniach od narodzin, a usamodzielniają się po upływie 23 dni. W gnieździe opiekę nad młodymi chomikami sprawuje samica, choć nie wykluczona jest początkowa pomoc ze strony samca. Samiczki dojrzałość płciową osiągają po upływie 48 dni, zaś samce znacznie szybciej – zaraz po 23 dniach.

Odżywianie

Dziki Phodopus campbelli odżywia się wszelkimi nasionami orzechów i roślinności. Oprócz tego dietę swą urozmaica niewielkim owadami i bezkręgowcami. W niewoli karmiony jest mieszankami zbóż, ziarnami słonecznika, orzechami, owocami, warzywami, oraz ziołami.

Ochrona

Phodopus campbelli nie należy do gatunku zwierząt zagrożonych i prawdopodobnie liczba jego populacji w najbliższym czasie nie stanie w obliczu całkowitego wytępienia.